คำสั่งในการแสดงผลและการรับข้อมูล

การแสดงผลและการรับข้อมูล

คำสั่งในการแสดงผลออกทางหน้าจอ	คำสั่งในการรับข้อมูลจากคีย์บอร์ด
1. คำสั่ง printf()	1. คำสั่ง scanf()
2. คำสั่ง putchar()	2. คำสั่ง getchar() และ getch()
3. คำสั่ง puts()	3. คำสั่ง gets()

แสดงผลออกทางหน้าจอ 

     การแสดงผลข้อมูลออกทางหน้าจอสามารถทำได้ง่าย โดย

เรียกใช้คำสั่งหรือฟังก์ชันมาตรฐานที่ภาษาซีเตรียมไว้ให้ใช้

คำสั่ง printf() 

     

     คำสั่ง printf ถือว่าเป็นคำสั่งพื้นฐานที่สุดในการแสดงผล

ข้อมูลทุกชนิดออกทางหน้าจอ ไม่ว่าจะเป็นจำนวนเต็ม(int) , 

ทศนิยม ( float ) , ข้อความ ( string ) หรืออักขระ 

นอกจากนี้คำสั่งยังมีความยืดหยุ่นสูง โดยเราสามาถกำหนดหรือจัด

รูปแบบการแสดงผลให้มีระเบียบหรือเหมาะสมตามความต้องการได้

อีกด้วย รูปแบบการเรียกใช้คำสั่ง printf แสดงได้ดังนี้

printf(“ format ” , variable);

format : ข้อมูลที่ต้องการแสดงออกทางหน้าจอโดยข้อมูลนี้ต้อง เขียนไว้ในเครื่องหมาย “ ” ข้อมูลที่สามารถแสดงผลได้มีอยู่ 2  ประเภท คือ ข้อความธรรมดา และค่าที่เก็บไว้ในตัวแปร ซึ่งถ้าเป็น ค่าที่เก็บไว้ในตัวแปรต้องใส่รหัสควบคุมรูปแบบให้ตรงกับชนิดของ ข้อมูลที่เก็บไว้ในตัวแปรนั้นด้วย variable : ตัวแปรหรือนิพจน์ที่ต้องการนำค่าไปแสดงผลให้ ตรงกับรหัสควบคุมรูปแบบที่กำหนดไว้

รหัสควบคุมรูปแบบการแสดงผลค่าของตัวแปรออกทางหน้าจอ แสดงได้ดังนี้

รหัสควบคุมรูปแบบ	การนำไปใช้งาน
%d	สำหรับแสดงผลค่าของตัวแปรชนิดจำนวนเต็ม ( int, short, unsigned short, long, unsigned long)
%u	สำหรับแสดงผลตัวเลขจำนวนเต็มบวก ( unsigned short, unsigned long )
%o	สำหรับแสดงผลออกมาในรูปแบบของเลขฐานแปด
%x	สำหรับแสดงผลออกมาในรูปแบบของเลขฐานสิบหก
%f	สำหรับแสดงผลค่าของตัวแปรชนิดจำนวนทศนิยม ( float, double, long double )
%e	สำหรับแสดงผลตัวเลขทศนิยมออกมาในรูปแบบของ ( E หรือ e ) ยกกำลัง ( float, double, long double )
%c	สำหรับแสดงผลอักขระ 1 ตัว ( char )
%s	สำหรับแสดงผลข้อความ ( string หรืออักขระมากกว่า 1 ตัว)
%p	สำหรับแสดงผลตัวชี้ตำแหน่ง ( pointer )

ตัวอย่างการใช้คำสั่ง printf แสดงผลข้อความธรรมดาออกทางหน้าจอ

ส่วนตัวอย่างการใช้คำสั่ง printf แสดงผลจากค่าของตัวแปรหรือ

นิพจน์การคำนวณออกทางหน้าจอ แสดงได้ดังนี้

โดยกำหนดให้

แสดงผลให้เป็นระเบียบด้วยอักขระควบคุมการแสดงผล

 

     นอกจากนี้เรายังสามารถจัดรูปแบบการแสดงผลให้ดูเป็น

ระเบียบมากขึ้น เช่น การขึ้นบรรทัดใหม่หลังแสดงข้อความ หรือเว้น

ระยะแท็บระหว่างข้อความ โดยใช้อักขระควบคุมการแสดงผลร่วมกับ

คำสั่ง printf ในภาษาซีมี อักขระควบคุมการแสดงผลหลาย

รูปแบบด้วยกัน ดังแสดงต่อไปนี้

อักขระควบคุมการแสดงผล	ความหมาย
\n	ขึ้นบรรทัดใหม่
\t	เว้นช่องว่างเป็นระยะ 1 แท็บ (6 ตัวอักษร)
\r	กำหนดให้เคอร์เซอร์ไปอยู่ต้นบรรทัด
\f	เว้นช่องว่างเป็นระยะ 1 หน้าจอ
\b	ลบอักขระสุดท้ายออก 1 ตัว

การนำอักขระควบคุมการแสดงผลมาใช้ เราต้องเขียนอักขระควบคุม

การแสดงผลไว้ภายในเครื่องหมาย “ ” ดังแสดงตัวอย่างต่อไปนี้ 

ควบคุมขนาดพื้นที่แสดงผล 

     ตามปกติในการแสดงผลโปรแกรมจะเตรียมพื้นที่ให้พอดีกับ

ข้อความ เช่น ถ้าจะแสดงข้อความ HELLO ซึ่งมี 5 ตัวอักษร 

โปรแกรมจะจัดเตรียมพื้นที่ไว้ให้พอดีสำหรับ 5 ตัวอักษร ดังแสดง

รูปต่อไปนี้

H

E

L

L

O

     แต่เราสามารถเพิ่มพื้นที่ในการแสดงผลได้ตามต้องการ 

เช่น กำหนดให้แสดงข้อความ HELLO ในพื้นที่ขนาด 8 ตัว

อักษรโปรแกรมจะแสดงข้อความชิดด้านขวาของพื้นที่ที่จองไว้ โดย

จะเว้นพื้นที่ว่างทางด้านซ้ายอีก 3 ช่องที่เหลือเอาไว้ ดังรูป

H

E

L

L

O

     วิธีกำหนดขนาดพื้นที่การแสดงผล ให้ใส่ตัวเลขขนาดของ

พื้นที่ที่ต้องการไว้หลังเครื่องหมาย % ในรหัสควบคุมรูปแบบ ดัง

แสดง ตัวอย่างต่อไปนี้

     ในกรณีที่ต้องการเปลี่ยนจากการแสดงผลชิดขอบด้านขวาให้

ชิดขอบด้านซ้ายแทน สามารถทำได้ โดยใส่เครื่องหมาย   -   

ไว้หน้าตัวเลขระบุขนาดพื้นที่ ดังแสดง ตัวอย่างต่อไปนี้

ควบคุมตำแหน่งตัวเลขหลังจุดทศนิยม 

     นอกจากนี้ในการแสดงผลตัวเลขหลังจุดทศนิยม   ตาม

ปกติถ้าไม่ได้กำหนดค่าใด ๆ เพิ่มเติม  เมื่อใช้รหัสควบคุมรูปแบบ 

%f โปรแกรมจะแสดงตัวเลขทศนิยมทั้งหมด 6 ตำแหน่ง ในกรณี

ที่เราต้องการตัดให้แสดงตัวเลขหลังจุดทศนิยมเท่าที่จำเป็น (เช่น 

2 หรือ 3 ตำแหน่ง) ก็สามารถกำหนดค่าเพิ่มไปกับรหัสควบคุมรูป

แบบได้ ดังต่อไปนี้

% . nf

n : จำนวนตัวเลขหลังจุดทศนิยมที่ต้องการให้แสดงผล

ตัวอย่างการแสดงผลจำนวนทศนิยม โดยที่มีการกำหนดตำแหน่งทศนิยม แสดงได้ดังนี้ 

คำสั่ง putchar() 

      ในการแสดงผลตัวอักษรหรืออักขระ ( char ) ออกทาง

หน้าจอ นอกจากใช้คำสั่ง printf พร้อมกับกำหนดรหัสควบคุม

รูปแบบ %c แล้ว เราสามารถเรียกใช้คำสั่งสำหรับแสดงตัวอักษร

หรืออักขระโดยเฉพาะได้อีกด้วย โดยคำสั่งนั้นคือ คำสั่ง 

putchar() ซึ่งมีรูปแบบการเรียกใช้คำสั่ง ดังแสดงต่อไปนี้

putchar(ch);

ch : ตัวอักษรหรืออักขระเขียนอยู่ภายในเครื่องหมาย ‘c' หรือตัวแปรชนิด char

ตัวอย่างการใช้คำสั่ง putchar() ในการแสดงผลอักขระออกทางหน้าจอ แสดงได้ดังนี้ 

คำสั่ง puts() 

     เป็นคำสั่งสำหรับแสดงผลข้อความออกทางหน้าจอ มีรูปแบบ

การใช้คำสั่งดังนี้

puts(str);

str : ข้อความซึ่งเขียนอยู่ภายในเครื่องหมาย “ ” หรือตัวแปรที่เก็บข้อมูลชนิดข้อความ

ตัวอย่างการใช้งานคำสั่ง puts() ในการแสดงข้อความออกทางหน้าจอ แสดงได้ดังนี้ 

รับข้อมูลจากคีย์บอร์ด 
     การทำงานของโปรแกรมส่วนใหญ่มักจะเป็นการเชื่อมโยงกับ

ผู้ใช้แบบ 2 ทิศทาง นั่นก็คือ ทั้งภาคของแสดงผลการทำงานออก

ทางหน้าจอ และภาคของการรับข้อมูลจากผู้ใช้เข้ามาทางคีย์บอร์ด 

เพื่อร่วมในการประมวลผลของโปรแกรม ซึ่งในภาคของการรับข้อมูล

จากผู้ใช้ ภาษาซีกำหนดคำสั่งและฟังก์ชันมาตรฐานเอาไว้ให้เรียกใช้

แล้ว เช่นเดียวกับภาคของการแสดงผล รายละเอียดของคำสั่งเหล่า

นี้ได้แก่ 

คำสั่ง scanf() 
     ในภาษาซี การรับข้อมูลจากคีย์บอร์ดสามารถทำได้โดยการ

เรียกใช้ฟังก์ชัน scanf() ซึ่งเป็นฟังก์ชันมาตรฐานสำหรับรับ

ข้อมูลจากคีย์บอร์ด โดยสามารถรับข้อมูลได้ทุกประเภท ไม่ว่าจะ

เป็นจำนวนเต็ม(int),ทศนิยม(float),อักขระ(char) 

หรือข้อความก็ตาม รูปแบบการเรียกใช้คำสั่ง scanf() คล้ายกับ

การเรียกใช้คำสั่ง printf() ดังแสดงต่อไปนี้

scanf(“format” , &variable) ;

format : การใช้รหัสควบคุมรูปแบบ เพื่อกำหนดชนิดของข้อมูล ที่จะรับเข้ามาจากคีย์บอร์ด โดยรหัสควบคุมรูปแบบจะใช้ชุดเดียวกับ รหัสควบคุมรูปแบบของคำสั่ง printf() variable : ตัวแปรที่จะใช้เก็บค่าข้อมูลที่รับเข้ามาจากคีย์บอร์ด  โดยชนิดของตัวแปรจะต้องตรงกับรหัสควบคุมรูปแบบที่กำหนดไว้  นอกจากนี้ หน้าชื่อของตัวแปรจะต้องนำหน้าด้วยเครื่องหมาย &  ยกเว้นตัวแปรสตริงสำหรับเก็บข้อความเท่านั้นที่ไม่ต้องนำหน้าด้วย เครื่องหมาย &

ตัวอย่างการใช้งานคำสั่ง scanf() เพื่อรับข้อมูลจากคีย์บอร์ด แสดงได้ดังนี้ 

คำสั่ง getchar() และ getch()      
     ทั้ง 2 คำสั่งนี้ใช้รับข้อมูลประเภทอักขระ( char ) โดยมี

รูปแบบการเรียกใช้คำสั่งดังนี้

ch = getchar(); ch = getch();

ch : ตัวแปรชนิด char เพื่อใช้เก็บค่าของอักขระหรือตัวอักษรที่รับเข้ามา

     ถึงแม้ว่าทั้งคำสั่ง getchar() และ getch() จะใช้

สำหรับรับข้อมูลชนิดอักขระเหมือนกัน แต่ทั้ง 2 คำสั่งนี้มีความแตก

ต่างกันอยู่ตรงที่ คำสั่ง getchar() เมื่อป้อนอักขระเข้ามาแล้ว 

ต้องกดปุ่ม <Enter> โปรแกรมจึงจะกลับไปทำงานต่อได้ และตัว

อักขระที่เราป้อนจะแสดงขึ้นมาให้เห็นบนหน้าจอด้วย ส่วนคำสั่ง 

getch()ไม่ต้องกดปุ่ม <Enter> เพียงแค่เราป้อนอักขระเข้ามา 

1 ตัว โปรแกรมจะกลับไปทำงานต่อทันที และตัวอักขระที่เราป้อน

จะไม่แสดงขึ้นมาให้เห็น

ตัวอย่างการเรียกใช้คำสั่ง getchar() รับตัวอักษรเข้ามาจากคีย์บอร์ด แสดงได้ดังนี้ 

      ผลการทำงานของโปรแกรมสังเกตได้ว่า เราต้องกดปุ่ม 

<Enter> หลังจากที่ป้อนตัวอักษรแล้ว นอกจากนี้ตัวอักษรที่ป้อน

จะแสดงขึ้นมาบนหน้าจอด้วย จากโปรแกรมเดิม เมื่อเปลี่ยนจาก 

คำสั่ง getchar() เป็น getch() ผลลัพธ์จากการทำงานแสดง

ได้ดังนี้

      จะสังเกตได้ว่า เมื่อใช้คำสั่ง getch()เราไม่ต้องกดปุ่ม 

<Enter> ตามหลังการป้อนตัวอักษร และจะไม่เห็นตัวอักษรที่เรา

ป้อนแสดงขึ้นมาบนหน้าจอ

คำสั่ง gets() 

     นอกจากคำสั่งในการรับข้อมูลชนิดอักขระหรือตัวอักษรแล้ว 

การรับข้อความจากคีย์บอร์ดก็มีคำสั่งให้เรียกใช้เช่นกัน คือ คำสั่ง 

gets() ซึ่งมีรูปแบบการเรียกใช้ดังต่อไปนี้

gets(str);

str : ตัวแปรสำหรับเก็บข้อความที่รับเข้ามาจากคีย์บอร์ด ซึ่งจะ ต้องสร้างเตรียมไว้ก่อนที่จะเรียกใช้คำสั่ง gets()

ตัวอย่างการเรียกใช้คำสั่ง gets() รับข้อความมาจากคีย์บอร์ด แสดงได้ดังนี้

Cr.http://krubpk.com/com_2/pan7/pan7.htm